yaşanılan en büyük çaresizlik

birini aynı anda hem sevip hem de nefret etmek. hatta onu sevdiğin için kendinden daha çok nefret etmek. arada aklına gelmesi, rüyalarına girmesi, sen kendini suçlu hissettiğin için af edemezken onun seni af ettiğini söylemesi

kardeşinin tabutu başında beklerken annenin hıçkırıkları arasında çocukluğunuza dair bir kaç anıyı hatırlamak.. ben bundan büyüğünü yaşamadım..

anne ve baba kaybıdır. hiç yaşamadım ama yaşayan insanları gördüm. ölüm değil kayıp her şeyiyle kaybettiğini düşünen insan caresizligin en kuytu köşesini seçmiştir kendine. tek başına hayatta kalmaya mahkum bırakılmıştır. (bkz: sırtını dayayacak direk bulamamak)

yirmağaa gitmek

okul tiyatrosuna secilmistim bikeresinde tabi hoşlandığım kız da var. onu hoca prenses yapmıştı . hocaya yalvardım beni prens yap diye. ama gavat gitti de beni kral yaptı. kendi ellerimle sevdiğim kızı uğurladım. hiç bu kadar çaresiz olmamıştım .

o son yaz; nasıl da aklıma gelmedi yanına gitmek, hani üniversiteyi kazandığımı kutlayacaktık horon edecektik... o kazaya engel olamadım, o şerefsizden hesap soramadım ya; benden bi cacık olmaz... utanıyorum ulan, bu nasıl çaresizlik, bu dünyadan elimi eteğimi çekesim geliyor bazen, haydi kalk da edelum horonumuzu, bir daha beni asla bırakma

90+ da yenilen golü izleyip kuponu yırtmak da olur

sevdiğin herkesin yavaş yavaş senden uzaklaştığını görmek, onun başkalarıyla daha mutlu olduğunu görmek, adım adım yalnızlığa gittiğini hissetmek büyük bir çaresizlik bence.

belki en büyüğü değil ama aşık olduğum ve bir aralar sevgilim olan kız yatay geçişle yanıma gelecekti,ankara benim için iyi olur hem sen de oradasın derdi hep, öğrendim ege bölgesinde bir yer istiyormuş benimse onun başka diyarlara gidişini uzaktan izlemekten başka yapabileceğim bir şey yok

acilde çalışıyorum. bu sabah trafik kazası geldi kadının kafası vücuttan ayrılmış. yani ex. oğlu geldi bir saat sonra falan gözleri dolu dolu annem nerede nasıl diye sordu. cevap veremedim kaldım öylece. kimse de söyleyemedi yaklaşık bir saat öyle bekledi savcı bey söylemiş en son çocuğun çaresizliği bence bu hayata ki en büyük çaresizliktir.

61 gündür konuştuğum ama açılamadığım kızı bugün başkasına vermişler

öyle çok büyük bir çaresizlik yaşamadım, yaşadığım en büyük çaresizlik bir aralar üni döneminde beş parasız kalmıştım ve borç istemeyi sevmediğim için kimseden borç istememiştim, öyle 1 hafta idare etmiştim odur heralde. ayrıca (#2018599)

Ölüm. Kaybettiğin insanın bir daha hiç gelmeyecek olması büyük çaresizlik..

Bu başlığı okuyunca, istemsizce bir süre boşluğa daldı gözlerim.

Geçen sene 17 Eylül’de başlayan bir aylık süreç tam bir çaresizlik hikayesiydi benim için. Turp gibi sağlıklı sandığımız büyükbabamın kanser olduğunu öğrendik. Adam iyileşmek için bir umut beklerken elimizden hiçbir şey gelmemesi kadar insanı mahveden bir durum olamaz. İnternetten okuyup barbunya iyi geliyor, yok havuç iyiymiş, kuşkonmaz kesin tüketmeleri gerekirmiş... Belki hiçbir gerçeklik ifade etmeyen onlarca bilgi daha. Hepsine bir umut bağlayıp, her gün birini alıp döndüm eve bir çare olur belki diye. Çaresizlik en olmayacak şeyden bile umut bekletebiliyormuş. Fındık yerse iyileşir mi bir insan? Ben buna zorla fındık yedirdikten sonra inanmıştım gerçekten o gün. Ama ne yazık ki olmadı, iyi gelmedi hiçbir şey. Kaybettik bir ay sonra dağ gibi adamı. Çare bulamadık, çok çabalasakta beceremedik. Bir sene olmasına az bir zaman kaldı ama alışılmıyormuş ölüme hiç arkadaşlar.Lütfen ölüm olduğunu hiç ama hiç aklınızdan çıkarmayın.

Vücudumda tümör olduğunu ve o tümörün iyi huylu olduğunu öğrendiğim 1 aylık zaman zarfı. Ne yapacağımı, kime ne söyleyeceğimi bilemediğim, çaresiz kaldığımı hissettiğim en büyük andır.